Halr inn hvíti.

Í morgun höfðum við öll ástæðu til að gleðjast, þrátt fyrir frost og hvítar hlíðar Esjunnar. Halur er kominn á kreik og sendi stutta bögu, væna eins og hans er von og vísa. En þrátt fyrir að hann hafi legið lágt hafa rannsóknir á uppruna hans haldið áfram. Allt ber að sama brunni. Halur hefur lengi lifað og er því lífsreyndur maður. Áður höfum við sett fram kenningar um hver hann er. Leitað hefur verið á sömu mið. Aftur hafa fundist merki um þennan merka Íslending. Um hann hafa verið ort kvæði.

Í vísum Hallfreðar Óttarssonar vandræðaskálds (um 965-1007) er eftirfarandi:

---

Leggr að lýsibrekku
leggjar íss af Grísi
- kvöl þolir hún hjá honum -
heitr ofremmdar sveiti;
en dreypileg drúpir
dýnu Rán hjá hánum
- leyfi eg ljósra vífa
lund - sem álft á sundi.

Þrammar, svo sem svimmi
sílafullr, til hvílu
fúrskerðandi fjarðar,
fúlmár á tröð báru,
áðr en orfa stríðir
ófríðr þorir skríða
- hann era hlaðs Gunni
hvílubráðr - váðr.

Lítt mun Halr inn hvíti
hjálmgandr fyr búr skálmast
- hann mun aura Eirar
án - og Strútr in gráni,
þótt orfþægir eigi
ófríðr stöðul víðan
- hirðandi nýtr hjarðar
hjörvangs - og kví langa

Kolfinna lézt kenna,
- kveð eg enn um hlut þenna,
hvað kveða vífi vitru
valda - fúlt af skáldi;
en af ungum svanna
auðhnykkjanda þykkir
- óð er eg gjarn að greiða -
ganga dýrlega angi.

Lítt hirði eg - lautar
lundr hefir hætt til sprunda
viggs - þóttt verði eg höggvinn
-varra - í höndum svarra,
ef eg næða Sif slæðu
sofa karms meðal arma;
mákaat eg láss við ljósa
lind ofræktar bindast.

Skýringar:
Eir er gyðja læknisfræðinnar!
Á Halur þessi í kvennavandræðum.

Eins og ég hef alltaf sagt. Allt alminnilegt hefur þegar komið fram.