Draumur

Í náttúrutransi þú naust að vera til,
nýöld rann upp,
mosinn var svo mjúkur.
Augum til himins skaust er skýin runnu hjá
og skyndilega straumur frá þér til miðju jarðar
vakti mig af draumi.

Álengdar ég stóð, alkenndur nýrra ljóma
og álútur sá
fléttur vafðar fimlega um steina.
Þú lást í mosa og lagðir eyra að sverði
og laumaðist í hjarta hvers er dreymir.
Aldrei gleymi ég þeim straumi.

En allir draumar í dögun aftur hverfa
sem dögg í sólu.
Það andartak er mosinn aldrei gleymir
okkar sögu sem ekki í raun er til.
Í bældri lautu er draumur minn í dvala
dálítið sem einn ég á í laumi.