Fjallkonan

Skella á jörðu skeifur fáksins rauða
skammt er liðið af degi fæddum nýjum.
Hratt er farið, hugur hjá þeim blauða
er höggva skal er veður tungl í skýjum.
Býr þar hefnd sem feigð og fríun hvetja.

Í moldargötu var mærin yfirgefin
meidd á hjarta og blóði drifið hár.
Fast um tauminn hnyklast krepptur hnefinn
og hnúar hvítna svo auga fellir tár.
Ekkert afl mun ólgukraftinn letja.

Sú fagra mey er fjallasali byggði
nú fallin er, úr sárum blóðið streymir
Lýtur höfði vættur er varnir tryggði,
von og trú í dýpi hugans geymir.
Þá blikna ský og bærast tregastráin

Fákum rauðum frækin þjóð mun beita
foldu græða og verja alla tíð.
Fram að sækja, á fána Íslands heita
og fjallsins meyju vernda ár og síð.
Af afli sterku aftur vaknar þráin.