Draugasaga

Kengála er kerling döpur
Í kreppu flúði börnin sín
húsum ríður, heiftug meiðir
daprar stundir draugur á

Huggun leitar helst hjá mönnum
hefur mörgum þeirra rekkt
bæli sitt hún býr að degi
sólu aldrei situr hjá

Að nóttu dreymdi drauga glímur
daginn sem hún skildi við
lík í jörðu gat hún grafið
aldrei aftur ást mun ná

Meiða reynir mun hún aftur
mædd að nóttu á hún bágt
leitar þá að ljúfum stundum
kengála sem engar á